Պահք
13 Արդարեւ, Աբրահամին եւ նրա սերնդին աշխարհը ժառանգելու խոստումը եղաւ ոչ թէ օրէնքի, այլ՝ հաւատի արդարութեան միջոցով. 14 քանի որ եթէ ժառանգները նրանք են, որ օրէնքի ուժով են ժառանգ, ապա ընդունայն է հաւատը, եւ դատարկ՝ խոստումը. 15 որովհետեւ օրէնքը բարկութիւն է առաջ բերում. ուր չկայ օրէնք, չկայ եւ օրինազանցութիւն: 16 Ահա թէ ինչու հաւատից է խոստումը, որպէսզի դա ըստ շնորհի լինի եւ որպէսզի խոստումն ի զօրու լինի Աբրահամի ամբողջ սերնդի համար, ոչ միայն՝ այն սերնդի համար, որ օրէնքի ուժով է ժառանգ, այլեւ՝ բոլոր նրանց համար, որոնք ունեն հաւատը Աբրահամի, որը մեր բոլորի հայրն է. 17 ինչպէս որ գրուած էլ է. «Քեզ կարգեցի հայր բազում ազգերի»: Նա հայր է Աստծոյ առաջ, որին հաւատաց, որ կենդանացնում է մեռելներին եւ անգոները գոյութեան է կոչում: 18 Աբրահամը, որ անյուսութեան մէջ էր, յոյսով հաւատաց, որ ինքը կլինի բազում ազգերի հայր, ինչպէս որ ասուել էր, թէ՝ «Այսպէս պիտի լինի քո սերունդը»: 19 Եւ նա չերկմտեց իր հաւատի մէջ, թէպէտ նայեց իր մարմնին արդէն իբրեւ մեռած մարմնի – քանի որ հարիւր տարեկանի մօտ էր – եւ Սառայի մեռած արգանդին: 20 Բայց Աստծոյ խոստման վրայ չերկմտեց անհաւատութեամբ, այլ զօրացաւ հաւատով, փառք տուեց Աստծուն 21 եւ հաստատապէս համոզուեց իր մտքում, թէ նա, որ խոստացաւ, կատարել կարո՛ղ է: 22 Դրա համար այդ նրան որպէս արդարութիւն համարուեց:
